கிராமங்கள் கிராமங்களாகத்தான் இருக்கின்றனவா?

கிராமங்கள் கிராமங்களாகத்தான் இருக்கின்றனவா?

ஒரு சில கிராமங்கள் இன்றும் கிராமங்களாக இருக்கலாம். நாம் பெரும்பான்மையைப் பற்றிப் பேச வேண்டியிருக்கிறது. என்னைக் கேட்டால் பெரும்பாலான கிராமங்கள் கிராமங்களாகவே இல்லை.

கிராமமே ஒரு நகரமாகத்தான் இருக்கிறது. கிராமங்களுக்கான எந்தத் தொழிலும் அங்கு இல்லை. கிராமங்கள் நகரங்களைப் பிரதியெடுக்கத் தொடங்கி விட்டன. குக்கிராமங்களும் நகரங்கள் என்ற மோஸ்தரை விரும்ப ஆரம்பித்து அதற்கான ஆயத்தங்களில் விழுந்து கொண்டிருக்கின்றன.

கிராமங்களில் இருப்போரில் பெரும்பான்மையானோர் நகரங்களில் இருக்கும் தொழிற்சாலைகள், கடைகள், சிறு மற்றும் பெரு வணிக நிறுவனங்களில் வேலை பார்த்துக் கொண்டிருக்கின்றனர். அவர்களில் பெரும்பாலானோர் நகரத்திற்கு நிரந்தரமாகக் குடிபெயர்ந்து சென்று விட்டனர். இருக்கின்ற சிறுபான்மையினரும் பகலில் வேலைக்குச் சென்று வந்து, இரவில் மட்டும் கிராமத்தில் தங்கி, கிராமங்களை இரவு நேரப் புகலிடங்களாக மாற்றி விட்டனர்.

கிராமங்களில் இருக்கும் நிலங்கள் பொட்டல்களாக மாறிக் கொண்டிருக்கின்றன. நாங்களும் நகரத்தில் இருக்கும் நிலங்களுக்குச் சளைத்தவர்கள் இல்லை என்பதைக் காட்டும் வகையில் கிராமத்து நிலங்கள் விலை போகாத வீட்டு மனைகளாக அதற்கான பதாகைகளைச் சுமந்து கொண்டிருக்கின்றன. அந்நிலங்களில் சில பல ஆடுகளும் ஒன்றிரண்டு மாடுகளும் மேய்ந்து கொண்டிருக்க, பொழுதுபோகாதாவர்கள் மட்டைப்பந்து விளையாடிக் கொண்டிருக்கிறார்கள். 

கிராமத்து விளைநிலங்கள் வெகுவாகச் சுருங்கிக் கொண்டிருக்கின்றன. விவசாயப் பணிகளைச் செய்வதற்கான ஆட்கள் பெரும்பாலும் கட்டிடத் தொழிலாளர்களாக மாறி விட்டார்கள். விவசாயப் பணிகளைச் செய்வதற்கான பெரு இயந்திரங்கள் உருவாகி விட்டன. அந்த இயந்திரங்களும் அவற்றை இயக்குவோரும் நகரங்களிலிருந்து வந்து கொண்டிருக்கிறார்கள். இது ஒரு முரண்தான், கிராமத்தில் இருப்போர் நகரங்களுக்கு வேலைக்குச் சென்று கொண்டிருக்க, நகரங்களில் இருக்கும் இயந்திர இயக்குவோர்கள் கிராமங்களை நோக்கி வருவது என்பது.

தற்போதைய கிராமத்தில் இருக்கும் எவரும் சுயசார்பாக எந்தப் பொருளையும் உருவாக்கக் கூடிய நிலையில் இல்லை.

நெல்லை எடுத்துக் கொண்டால், அதற்கான விதையானது கிராமத்திலிருக்கும் கடைக்கும் வாகனத்திலிருந்து எங்கிருந்தோ வந்து இறங்குகிறது. அதற்கான உரமும் பூச்சிக் கொல்லிகளும் அப்படியே வாகனங்களில் வந்தேறும் பொருட்களாகி விட்டன. ஏற்கனவே விவசாய இயந்திரங்கள் வருவதைப் பற்றிப் பார்த்து விட்டோம். அவ்வழியே நடவு நடும் இயந்திரங்கள், அறுவடை இயந்திரங்கள் ஆகிய அனைத்தும் வாகனங்களில் பவனி வந்து இறங்குகின்றன.

விளைவித்த நெல்லை ஒரு படியாவது வீட்டிற்கு எடுத்து வரும் கிராமத்து விவசாயிகளைப் பார்ப்பது இப்போது அபூர்வமாக இருக்கிறது. விளைவித்த நெல்லை வியாபாரிகளிடம் விற்று விட்டு அல்லது அரசு கொள்முதல் நிலையங்களில் விற்று விட்டு, அரிசியை வேறொரு வியாபாரியிடமோ அல்லது நியாய விலைக் கடைகளில் விலையில்லா அரிசியாகவோ பெற்றுக் கொள்பவர்களே கிராமங்களில் நிறைந்திருக்கிறார்கள்.

கிராம விவசாயிகள் வெறுமனே மூலப்பொருள் உற்பத்தியாளர்களாக மட்டுமே இருக்கிறார்கள், அதுவும் அதை உற்பத்தி செய்வதற்கான எந்தப் பொருளும் இல்லாமல் நிலத்தைத் தவிர, அதையும் குத்தகைக்கு எடுத்துச் செய்யும் விவசாயிகளும் இருக்கிறார்கள்.

இது எப்படிப்பட்ட ஒரு நிலை?

இந்திய விவசாயிகள் அதிலும் குறிப்பாகத் தமிழக விவசாயிகள் தாம் உற்பத்தி செய்த பொருளைத் தாமே தமது பயன்பாட்டுக்கு ஏற்ப மாற்றிக் கொள்ள இயலாத விவசாயிகளாக இருக்கிறார்கள். இது எப்படி இருக்கிறது என்றால், இந்தியாவில் விளைந்த பருத்தியை இங்கிலாந்துக்கு அனுப்பி, அங்கிருந்து துணியாக மாற்றி இந்தியாவில் வாங்கிக் கொள்வதைப் போன்றதே. இதே நிலை தொடர்ந்தால் நெல்லை அரிசியாக மாற்றும் முறைகளைக் காலப்போக்கில் கிராமத்தில் இருப்போர் மறந்து விடும் நிலையையும் உருவாக்கி விடலாம். இப்படி வருங்காலத்தில் உருவாகும் நிலையானது அரிசி எந்தக் கடையில் விளைகிறது என்று கேட்கும் நகரத்து பிள்ளைகளின் நிலையை ஒத்ததே.

இந்நிலையை எப்படி மாற்றுவது? இதற்கு விவசாயிகள் என்னதான் செய்ய வேண்டும்?

யோசித்துப் பார்த்தால் இது குறித்த உரையாடலை நாம் நாளையும் தொடரத்தான் வேண்டும்!

*****