மகிழ்ச்சியான
மக்களுக்கும் மகிழ்ச்சியற்ற மக்களுக்கும் இடையே உள்ள வேறுபாடுதான் என்ன?
இரு
வகை மனிதர்களும் மனிதர்கள்தானே. இந்த இரு வகை மக்களிடம் அப்படியென்ன பிரமாதான வேறுபாடு
இருந்து விடப்போகிறது என்று நினைக்கிறீர்களா?
விசயம்
அப்படியில்லை. ஒரு முக்கிய வேறுபாடு இருக்கிறது.
அது
என்னவென்றால்,
மகிழ்ச்சியான
மக்கள் தங்களிடம் இருப்பவற்றின் மீது கவனம் செலுத்துகின்றனர்.
மகிழ்ச்சியற்ற
மக்கள் தங்களிடம் இல்லாதவற்றின் மீது கவனம் செலுத்துகின்றனர்.
இந்த
வேறுபாட்டை நீங்கள் எப்போதாவது அவதானித்திருக்கிறீர்களா?
யோசித்துப்
பார்த்தால் இது சரிதான் என்று தோன்றுகிறது.
இதனால்தான்
நம் முன்னோர்கள் போதும் என்ற மனமே பொன் செய்யும் மருந்து என்றார்கள். இருப்பதில் மகிழ்ச்சி
கொள் என்றார்கள்.
எனக்கு
அறிவுரை சொன்ன மூத்தோர்கள் பலரும் எதையும் சிறிய அளவில் தொடங்கு என்றார்கள். உதாரணமாக
அவர்கள் எப்போதும் வீடு கட்டுவதைப் பற்றிப் பேசும் போது, சிறுகக் கட்டிப் பெருக வாழ்
என்பார்கள்.
அவர்களின்
கருத்துக்கு வலு சேர்க்கும் விதமாக மிக பிரமாண்டமாக வீடுகளைக் கட்டி அடுத்தத் தலைமுறையில்
அவை சிதிலமான வரலாற்றையும் நேரடியாகக் காட்டினார்கள்.
எளிமையாக
வாழ் எனபதும் அவர்களின் முக்கியமான உபதேசம். எளிமையான வாழ்க்கையில் இயல்பாக இருப்பதில்
நிறைவு கொள்ளும் மனநிலை வந்து விடும்.
மனநிறைவு
என்பது வாழ்க்கையை நாம் பார்க்கும் பார்வையில்தான் இருக்கிறது என்பதை நம் முன்னோர்கள்
உறுதியாக நம்பினார்கள்.
ஒவ்வொரு
நாளும் உழைக்க வேண்டும் என்ற வேட்கையோடு எழுந்திருப்பதையும், நாளின் முடிவில் போதிய
அளவு உழைத்து விட்டோம் என்று நிறைவோடு உறங்கச் செல்வதையும் வழக்கமாக வைத்துக் கொள்ள
வேண்டும் என்பதில் அவர்கள் மிகவும் உறுதியாக இருந்தார்கள்.
எவ்வளவு
குறைவாகச் சம்பாதித்தாலும் அதில் பத்து விழுக்காட்டிற்குக் குறைவில்லாமல் சேமிக்க வேண்டும்
என்பதிலும் உறுதியாக இருந்தார்கள்.
அவர்களின்
வாழ்க்கை ஒழுங்கு அவர்களை மகிழ்ச்சியாக வைத்திருந்தது. அந்த ஒழுங்கு அவர்களின் மனதைக்
கட்டுபாடாக வைத்திருந்தது. அந்தக் கட்டுபாட்டுக்குத் தெரியும், எவ்வளவு அவர்களுக்குத்
தேவை என்பது. அந்தக் கட்டுபாட்டுக்குத் தெரியும் எந்த எல்லையைத் தாண்டக் கூடாது என்று.
இருப்பதில்
கவனம் குவிப்பதற்கான ஒழுங்கை அவர்களுக்கு அந்தக் கட்டுபாடு கற்றுக் கொடுத்தது. அவர்கள்
இருப்பதில் கவனம் செலுத்தினார்கள். இல்லாதவற்றைக் கண்டு கொள்ளாமல் விட்டார்கள். அவர்கள்
மகிழ்ச்சியாக வாழ்ந்தார்கள். இதுதான் அவர்கள் மகிழ்ச்சியாக வாழ்ந்ததன் ரகசியம். இந்த
ரகசியத்தை ஏன் நீங்களும் கற்றுக் கொள்ளக் கூடாது? நீங்களும் ஏன் மகிழ்ச்சியாக இருக்கக்
கூடாது?
ஆ. மாதவனின் ‘கிருஷ்ணப் பருந்து’ நாவல் – ஓர் எளிய அறிமுகம்!
மனித
மனதின் பூடகம் புரிந்து கொள்ள முடியாதது. வெளித்தோற்றம் சில கண்ணோட்டங்களை மனதுக்கு
வழங்குகிறது. அந்தக் கண்ணோட்டத்தின்படித்தான் வாழ்க்கையின் போக்குகள் நகரும் என்று
நினைக்கையில் அந்தக் கண்ணோட்டத்தை உடைத்துக் கொண்டு நகர்கின்றது வாழ்க்கை.
மனதின்
கணிப்புகள், வாழ்க்கையின் போக்குகள் என்ற இந்த இரண்டுமே எந்த நேரத்தில் எப்படி மாறும்
என்பது யாராலும் கணிக்க முடியாதவை. இந்தக் கணிப்புகளைப் புரிந்து கொள்ள முடியாமையே
ஒவ்வொருவரது வாழ்க்கையையும் தனித்துவமாக்குகிறது. இன்னும் எத்தனை கோடி மனிதர்கள் இந்தப்
பூமியில் பிறந்து வாழ்ந்தாலும் ஒவ்வொருவரின் வாழ்க்கையும் தனித்துவமாகவே இருக்கும்.
ஒவ்வொரு மனிதரின் வாழ்வும் ஒரு தனிக் கதையம்சம் கொண்டதாகவே இருக்கும்.
வாழ்க்கை
எந்தப் புள்ளியில் எப்படி திசை மாறும்? திசை மாறும் புள்ளிகளில் மனம் எப்படி அதற்குப்
பிரதிவினை புரியும்? இவ்விரு மர்ம முடிச்சுகளும் வாழ்க்கையையும் மனதையும் ஒரு நிச்சயமற்ற
போக்கிலேயே வைக்கின்றன.
நிச்சயமாக
இப்படித்தான் நிகழும் என்பதற்கு ஒரே ஒரு சாத்தியக்கூறுதான் இருக்கின்றது. நிச்சயமற்ற
போக்குக்குக் கற்பித்துக் கொண்டிருக்கும் சாத்தியக்கூறுகளைத் தாண்டியும் எண்ணற்ற சாத்தியக்கூறுகள்
இருக்கின்றன.
பலவித
சாத்தியக்கூறுகளின் வழியே சுழித்துக் கொண்டோடும் வாழ்க்கையும் மனதும் எப்போதும் ரகசியமும்
புதிர்த்தன்மையும் கொண்டவை. அந்தப் புதிர்த்தன்மையைப் படைப்புகள் விடுவிக்க முயல்கின்றன.
ஒரு நல்ல படைப்பு அந்தப் புதிர்த்தன்மையை விடுவிக்கும் முயற்சியில் அக்கறையோடு ஈடுபட்டு
அதற்கான பொறுப்பை வாசகரிடம் ஒப்படைத்து விடுகின்றது. ஆ.மாதவனின் ‘கிருஷ்ணப் பருந்து’
அப்படிப்பட்ட ஒரு படைப்பு.
குருஸ்வாமி
என்கிற சாமியப்பா ஒரு தனிக் கட்டை. குடும்ப வாழ்க்கை முடிவுக்கு வந்தப் பிறகு எஞ்சிய
சொத்தோடும் கோயிலோடும் புத்தக வாசிப்போடும் வாழ்க்கையை நகர்த்திக் கொண்டிருக்கிறார்.
அவருக்கும் எல்லாரையும் போலத்தான் கல்யாணமாகிறது. முதலிரண்டு பிரசவங்களில் பிள்ளைகளைப்
பறிகொடுத்த மனைவி சுப்புலட்சுமி மூன்றாவது பிரசவத்தில் பிள்ளையோடு சேர்ந்து அவளும்
மரணித்துப் போகிறாள். இப்போது ஐம்பதை நெருங்கும் வயதில் தோப்புவிளையில் தனி மனிதனாக
வாழ்க்கை தேவி பக்தர் குருஸ்வாமிக்கு.
குருஸ்வாமியின்
முன்னோர்கள் ஆண்டு அனுபவித்தவர்கள். அத்துடன் பெண் பித்தர்கள். பாட்டனார் ஒழித்த சொத்தில்
மிச்சமிருந்ததை அப்பா ஆனந்தரங்கம் பிள்ளை குருஸ்வாமி தலையெடுப்பதற்குள் முக்கால்வாசி
காலி பண்ணி விடுகிறார். இது எல்லாவற்றுக்கும் மாற்றாக ஓர் அவதாரம் போல வாழ்கிறார் குருஸ்வாமி.
இப்போது தென்னை மரங்களும், ஓலைக் குடிசைகளின் வாடகை வருமானமும்தான் வாழ்க்கை என்றாகும்
போது, அவரது முன்னோர்கள் ஆண்டு அனுபவித்து எஞ்சிய சொத்தில் தோப்புவிளை என்ற ஊரில் நான்கு
பேருக்கும் உபகாரமாக வாழ்கிறார். இந்த அவதார மற்றும் உபகார வாழ்க்கையைத்தான் இறுதியில்
கேள்விக்கு உட்படுத்துகிறார் மாதவன்.
வாசிப்பும்
ஆன்மீகமுமாகக் கலந்து ஓவியங்களையும் சிற்பங்களையும் ரசிப்பதுமாகக் குருஸ்வாமியின் வாழ்க்கை
உருண்டோடிக் கொண்டு இருக்கிறது. அவருடைய வாழ்க்கையோடு இணையும் பாத்திரங்களைச் சுற்றி
நாவல் நகர்கிறது. வேலைக்காரி பார்வதி, ஆர்டிஸ்ட் ரவி, கேசு நாயரின் மகன் வேலப்பன்,
ஈயம் பூசும் மற்றும் கூலி வேலை பார்க்கும் பப்பன், பாட்டு பாடும் பாகவதர் வெங்கு எனும்
வெங்கிடாசலம், வேலப்பனைக் கட்டிக் கொள்ளும் ராணி – இப்படிப் பாத்திரங்கள் குருஸ்வாமியின்
வாழ்க்கையில் வந்து சேர்க்கின்றன. இந்தப் பாத்திரங்கள் எல்லாருக்கும் ஆதர்சமான மனிதராகத்தான்
இருக்கிறார் குருஸ்வாமி. அந்த ஆதர்சமே ஆர்டிஸ்ட் ரவியைக் குருஸ்வாமியைப் பரமஹம்சரைப்
போல பார்க்க வைத்து, ஓவியமாகத் தீட்ட வைக்கிறது. அந்த ஓவியத்தில் நரையில்லாத தாடியோடு,
ஒளி சிந்தும் கண்களோடு ஆன்மீகப் புருஷராகவே தோற்றமளிக்கிறார்.
சிறுவனாகப்
பாடத்தையும் பொறுப்புணர்வையும் கற்றுக் கொள்ள வந்த வேலப்பனை அவன் போக்கில் சுதந்திரமாக
வளர விடுகிறார் குருஸ்வாமி. ஒரு நாயரின் மகன் என்றாலும் அவனுக்கோ மாடுகளைப் பார்த்துக்
கொள்வதிலும், பால் கறந்து கொடுப்பதிலும் அலாதி ஆர்வம். அந்த ஆர்வத்திற்கேற்ப கறவையாள்
நெட்டை சங்கரன் பால் கறப்பதிலும் மாடுகளைப் பார்த்துக் கொள்வதிலும் வேலப்பனை வல்லவராக்கி
விடுகிறார். அவனுடைய ஆர்வத்திற்கேற்ப தனது நண்பன் தாஸ் குடும்பத்தின் பால் சொசைட்டியில்
வேலைக்கும் சேர்த்து விடுகிறார் குருஸ்வாமி. ‘நாயர்மார்கள் இலையை விற்றுத் தின்றாலும்,
சொரணையை விற்றுத் திங்க மாட்டார்கள்’ எனும் கொள்கை உடைய கேசு நாயர் பால் கறந்துக் கொடுத்துச்
சம்பாதிக்கும் மகன் வேலப்பனைப் பிடிக்காமல் ஒரு நாள் காணாமலும் போகிறார்.
வேலப்பன்
தாஸ் குடும்பத்தின் ராணியைக் காதலிக்கும் போது அந்தக் காதலையும் சாமர்த்தியமாகச் சேர்த்து
வைத்து, திருமணத்தில் முடித்து வைக்கிறார் குருஸ்வாமி. வேலப்பனின் குழந்தையையும் பேரப்
பிள்ளையைப் போலப் பார்த்து மனம் திளைக்கிறார்.
வேலப்பன்
ஊர்த் தொழிலாளர்கள் ஆரம்பிக்கும் பால் சொசைட்டியில் வேலைக்குச் சேர்ந்து, அதில் பங்குதாரராகவும்
பின்பு அதன் சங்கத்தில் முக்கிய பொறுப்பாளியாகிறான். அத்துடன் குடிகாரனாகவும் முரட்டுத்தனம்
மிகுந்தவனாகவும் மாறுகிறான். அப்பா ஸ்தானத்தில் வைத்திருந்த குருஸ்வாமியை அல்பத்தனமாக
நோக்க ஆரம்பிக்கிறான். ஒரு கலவரத்தில் குருஸ்வாமி கல்லடிப் பட்டு காயம் படுகிறார்.
அந்தக் கல்லை எறிந்தது வேலப்பனாகவும் இருக்கலாம். வேலப்பனை நம்பி வந்த ராணியின் வாழ்க்கை
அதிலிருந்து தடம் புரளத் துவங்குகிறது.
போராட்டங்களில்
உக்கிரமாகக் கலந்து கொள்ளும் வேலப்பன், ஒரு போராட்டத்தில் போலீஸ்காரரைக் கொல்ல முயற்சித்த
வழக்கில் ஜாமீனில் வெளிவர முடியாமல் சிறையில் அடைக்கப்படுகிறான். குருஸ்வாமி நினைத்தால்
ஜாமீனில் கொண்டு வர முடியும் என்ற நிலை ஏற்படுகிறது.
அதே
நேரத்தில் ஆன்மீகத்தில் திளைத்த குருஸ்வாமியின் மனதில் ராணியின் மேல் ஒரு சிருங்கார
நாட்டம் உண்டாவது நாவலின் திருப்பம். அதுவரை இருந்த தாடியை எடுத்து விட்டு ராணியை நாடுவதில்
மனம் மொத்தத்தையும் குவிக்கிறார் குருஸ்வாமி. வேறு வழியில்லாமல் கணவனை வெளியே கொண்டு
வருவதற்காக அதற்கும் ராணி இசைகிறாள். ராணி இசைந்துவரும் அந்த இடத்தில் குருஸ்வாமி எனும்
சாமியப்பா எடுக்கும் முடிவுடன் நாவல் முடிகிறது. ஆர்டிஸ்ட் ரவி வரைந்து வைத்த தாடியுடன்
கூடிய குருஸ்வாமியின் ஓவியத்தை நம்பிக்கையுடன் புதிதாகப் பார்ப்பது போலப் பார்த்துக்
கொண்டிருக்கிறாள் ராணி. வேலப்பனை மீட்டுக் கொண்டு வருவதாகச் சொல்லி விட்டுப் புறப்படுகிறார்
குருஸ்வாமி. ஆன்மீகத்தில் அமைதியைத் தேடி, அது காமத்திற்குத் திரும்பி, பின்பு அதையும்
மறுத்து விட்டு புறப்படுகிறார்.
அவர்
புறப்படுவது வேலப்பனை மீட்பதற்காகவும் இருக்கலாம் அல்லது இதுவரை வாழ்ந்து வந்த ஆன்மிக
வாழ்க்கைக்கு அர்த்தம் கொடுக்கும் வகையில் சகலத்தையும் துறந்து விட்ட சாமியார் வாழ்க்கையை
நோக்கியதாகவும் இருக்கலாம். இதற்கு மாறாக வேலப்பனை மீட்டுக் கொண்டு வந்து ராணியுடன்
சேர்த்து வைத்து அவனது சம்சாரி வாழ்க்கைக்கு அர்த்தம் சேர்ப்பதாகவும் இருக்கலாம். குருஸ்வாமி
புறப்படுவதில் ஒரு திடமான முடிவு தொனிக்கவே செய்கிறது. அந்த முடிவு அவர் மட்டுமே அறிந்த
முடிவு. அவர் காலத்தின் ஒவ்வொரு நொடியாகப் பயணிக்கிறார். எந்த நொடியில் மனம் எப்படி
மாறும் என்பது யாருக்குத் தெரியும்? அந்த மாற்றத்தை வாசக மனதில் வாசிக்க விட்டு விடுகிறார்
மாதவன்.
வாழ்க்கையில்
என்ன நடக்கும், ஏது நடக்கும் என்று யாருக்காவது புரிகிறதா?
அரசியலுக்கு
வருவார் என்று நினைத்த ரஜினி வரவில்லை. வர மாட்டார் என நினைத்த கமல் வருகிறார்.
எவ்வளவோ
மல்லுகட்டியும் அப்பா சந்திரசேகர் சொன்ன போது விஜய் அரசியலுக்கு வர மாட்டேன் என்று
போக்குக் காட்டினார். தற்போது அரசியல் கட்சி துவங்கி, மாநாடு வரை வந்து விட்டார்.
எப்படியும்
விஜயகாந்த் ஆட்சியைப் பிடிப்பார் என எதிர்பார்ப்பு நிலவியது. அவரோ இரண்டு கட்சிகளிடையே
மாறி மாறி கூட்டணிப் பேசும் விநோத நிலைக்குப் போய் விட்டார்.
ஜெயலலிதா
அரசியலுக்கு வந்த போது முரசொலி மாறன் சொன்ன கருத்தை அப்போது கேட்டவர்களுக்கு, அவர்
பின்னாளில் தமிழ்நாட்டின் முதல்வராக வருவார் என யாருக்கும் தெரியாது.
எம்.ஜி.ஆரைக்
கட்சியை விட்டு நீக்கிய போது இனி அவர் செல்லாக் காசாக ஆகி விடுவார் எனத்தான் கருணாநிதி
நினைத்திருக்க வேண்டும். ஆனால் அவரோ அசைக்க முடியாத அரசியல் சக்தியாக உருவாகினார். சிவாஜிக்கோ நிலைத்து நிற்கும் வாய்ப்பை அரசியல் கொடுக்கவில்லை.
அண்ணாவுக்குப்
பின் நெடுஞ்செழியன் முதல்வர் ஆவார் என்ற கணிப்பும் அப்படித்தான் ஆனது. அப்போதிருந்து
சூழ்நிலையில் மன்மோகன் சிங் பிரதமர் ஆவார் என்று அவரே நினைத்துப் பார்த்திருக்க மாட்டார்.
அம்மாவுக்குப்
பின் சின்னம்மாதான் ஆட்சிக்கு வருவார் என்ற எதிர்பார்ப்பு நிலவிய போது நிலைமை அப்படியே
மாறியது.
வாஜ்பாயிக்குப்
பின் பாரதிய ஜனதா கட்சி பெரும்பான்மையைப் பிடித்த போது அத்வானி பிரதமராகியிருக்க வேண்டும்.
நரேந்திர மோடி பிரதமரானார்.
அடுத்து
அஜித் அரசியல் கட்சி ஆரம்பிக்க மாட்டார் என நாமாக நினைத்துக் கொள்ளக் கூடாது. அவர்
ஆரம்பிக்கலாம். ஆரம்பிக்காமலும் போகலாம். அல்லது இரு சக்கர வாகன விரும்பிகளுக்கான ஓர்
இயக்கத்தை ஆரம்பிக்கலாம்.
உள்ளூர்,
உள்நாட்டு அரசியலை விடுங்கள். இங்கிலாந்தின் பிரதமராக ஓர் இந்திய வம்சாவளி வருவார்
என்று நாம் நினைத்திருப்போமா? ரிஷி சுனக் இங்கிலாந்தின் பிரதமர் ஆகவில்லையா? இப்போது
அமெரிக்காவில் இந்திய வம்சாவளியான கமலா ஹாரிஸ் அதிபர் தேர்தலில் போட்டியிடுகிறார்.
அவருக்கு என்ன நடக்கும் என்பதையும் பொறுத்திருந்துதான் பார்க்க வேண்டும். அரசியலில்
அவசரம் காட்ட முடியாது.
அரசியலைப்
பொருத்த வரை முன் கணிப்புகள் பெருமளவு வேலை செய்வதில்லை. ஏனென்றால் அரசியலில் என்ன
வேண்டுமானாலும் நடக்கலாம், எது வேண்டுமானாலும் நடக்கலாம் என்பதுதான் சரியான கணிப்பாக
இருக்கிறது.
கணிப்புகளை
மாற்றி வைக்கும் வரலாறு அரசியலுக்கு நிறையவே உண்டு. அரசியலில் ஒருவருக்கு என்ன வேண்டுமானாலும்
நடக்கலாம். இன்று அன்றாடங் காய்ச்சியாக உங்கள் கண்ணில் படும் ஒருவர் நாளை பெரிய அரசியல்வாதியாக
வரலாம். இன்று பெரிய அரசியல்வாதியாக உங்கள் கண்ணுக்குத் தெரியும் ஒருவர் நாளை அன்னக்காவடியாகவும்
ஆகலாம்.
ஏன்
இப்படி அரசியல் மனிதர்களைப் போட்டுப் பாடாய்ப் படுத்துகிறது என்று உங்களுக்குக் கேட்கத்
தோன்றுகிறது அல்லவா? அதுதான் அரசியல்! அரசியலில் இதெல்லாம் சர்வ சாதாரணம் என்ற சொலவம்
சாதாரணமானதா என்ன?
The period between 2000
and 2024 can be referred to as the period in which many changes took place in
school education. This is a period of almost a quarter of a century. And
especially in elementary education, there are drastic changes. This time
interval can also be defined as the length of time in which one change is
understood before the next change intervenes.
This change which
started as 'Katralil Inimai' has undergone many changes like ‘Seyal Vazhi
Katral’, ‘Padaippatral Kalvi’, ‘Ennum Ezhuththum’, and ‘Kannum Karuththum’.
Educators are confused between these changes, whether to emphasize textbooks or
these methods.
A new generation of
illiterate and lack of basic numeracy is being created instead of quality education
in changing systems. It is true that change is not the only change, but the
learners change without knowing the basics because of frequent changes,
thinking that if they change the method, everything will change. Amidst these
changes is the learning gap of the Corona period, and the situation of learners
is facing a lot of setbacks.
Are any problems with
the methods? There is no problem with methods. The problem here is that when
teachers understand and prepare for one method, they immediately introduce the
next method. The tragedy is that the teaching method is more important than the
learners.
Generally, no one likes
to undergo a change from the routine. But the teachers were ready for that too.
But if it's frequent and immediate, they're stuck.
That and a new system
every time there is a change of regime means that a teaching system is rotated
every five years.
It is strange that the
educators are also ready to develop a new teaching method according to the
mindset of the rulers.
While the textbook
itself has all the flexible and innovative features, they are creating
innovative manuals that differ from the textbook. The textbook also contains so
many subjects that it becomes overwhelming. Meanwhile, these manuals add
another burden, leaving teachers confused about which burden to carry. They
carry on with their work with such distress that they cannot express their
confusion.
At the top of the
spectrum of education systems that is curriculums are tested by practicing
teachers (B.Ed. students) instead of being reviewed by qualitative teams. You
have heard of B.Ed. students coming to
schools for training. You have just heard that they are coming to inspect.
If a trainee teacher
cannot become an inspector, he can gain experience as a teacher and become an
inspector. What is the attitude of the teachers who give them observation
training and teaching training in schools if they are inspectors during their
training period?
An academic system that
is unable to properly select and appoint inspectors can have strange
consequences. Determining the appropriate units of study and examiners is
critical to measurement in education. If the scale is wrong, what if the
measured is right?
We proudly say 'He
studied in a government school', 'She studied in a government school'. At that
time there were mostly government schools. Henceforth they will come from
private schools with such pride.
Schools are a catalyst
for talent. That's it. Schools alone cannot produce talent. It cannot be said
that all talented people are emerging only from schools. There are geniuses who
never went to school.
We cannot ignore
schooling for that. Which school is for education? Government school? A private
school? That is the question.
Those with money tend
to go to private schools. Those who don't, resort to government schools. This
is the current reality.
People with money
always need a satisfaction. They believe that private schools will provide that
satisfaction. In a sense, education has become a business. That is where
customer satisfaction comes first. Besides, they have no choice but to
prioritize customer satisfaction. Customers will flock to them only if they are
satisfied.
All educational institutions
have become full-fledged business organizations and therefore put customer
satisfaction first. Parents are the customers of private schools. It is a
contradiction in terms for a society that buys whatever is given free, that is,
to buy education from private individuals. Perhaps if the satisfaction they get
in private schools can also be found in government schools, they will seek
government schools as well.
People are not willing
to buy anything that is given for free. 'Education' is an example where they
expect a higher standard. That is, when the relief money is provided, the poor
and the rich wait in the front line to buy it. This is because the quality of
the money given as relief does not vary. The government should bring such a
standard in government schools as well.
The government should
ensure that 'education' should be of the same standard whether in government or
private schools. 7.5 per cent reservation for students studying in government
schools creates a unique path to quality and degradation. This quota is meant
to ensure that the remaining 92.5 per cent of the 7.5 per cent is for private
school students.
We can no longer
increase the number of students by telling them to come and seek government
schools only with the image pride of government school students who have
achieved in the past. The number of students in government schools can be
increased only if government pay attention of the subtle psychological and
sociological background behind the choice of private schools instead of government
schools.
Government bodies
should consider that increasing the number of students in government schools is
not only an attempt to make 'Education for All' possible, but also a social
justice movement that brings the oppressed and disadvantaged people to the fore
in the society. Spending on improving the quality of government schools should
not be viewed as mere expenditure by the government. It is the government's
capitalization of its enormous wealth of knowledge. Ensuring equality in
education and the quality of government schools is necessary to create an
egalitarian society where everything is available to all.
Ku.Pa.Rajagopalan Short Stories – A Simple Introduction!
Ku.Pa.Rajagopalan is an
indispensable writer in the world of Tamil short stories next to the
Puthumaipiththan. He was one of the pioneers who systematically experimented
with Tamil short stories in various genres. One of the prominent writers of
Manikodi period.
Ku. Pa. Rajagopalan born
in 1902, dead In 1944. Lived forty-two years. In which he wrote only the last
decade. That is the decade from 1934 to 1944. He has written over a hundred
short stories in ten years. Ku. Pa. Rajagopalan’ short stories are simple
background with minimal characters and normal incidents. Each fictional short
story is unique in its own way.
His first short story
was Visalakshi. The final short story is Mohana sirippu.
With family-style
dialogues, his story behind the beauty can be close to reality. There are many
stories told by him as a character through the stories. Most of Ku. Pa.
Rajagopalan's short stories dare to speak about intimate feelings of
male-female relationship.
Short stories like Kanakaambaram,
Vidiyumaa?, Sirithu velichcham, Aatraamai are the signature stories of Ku. Pa.
Rajagopalan.
The crux of the short
story Kanakambaram is the dilemma of how to face men other than the husband as
a wife, a family woman, without breaking its structure and at the same time
keeping up with the modern times. Problems and knots that a woman faces with a
man even after entering the family system and attaining the status of a family
woman are present among men and women in today's modern age. Through this
story, he speaks with only three characters. Within the three characters of
husband, wife and husband's friend, the scope and dialogue that this story
creates are deep and subtle. Through the unique story knot of how a woman
confronts a man who comes home when she is alone, in this short story.
The short story 'Vidiyumaa?'
can be said as a short story that can be interpreted as a proof of the genius
of Ku. Pa. Rajagopalan. In this short story he has shown the fear and
temptation caused by a telegraph and the subsequent train journey so
wonderfully. The short story talks about the state of mind and emotions of a
person visiting an emergency in modern times. This short story seems to show
that the emotional states of human minds remain unchanged from time to time.
Every night there is dawn, even though there is a dilemma about whether it will
dawn. In the middle of a trip for an urgent message, will the dawn break as
expected? Did it turn out differently than expected? It is that anguish and
hope that makes this short story 'Vidiyumaa?' read with a sense of dread.
Contrary to expectations, the dawn breaks in the short story of Ku. Pa.
Rajagopalan. But it dawns. In this dawn it dawns, revealing what it has hidden.
This story ends with sad news. The reader is left with the thought that perhaps
it would have been better if their train journey had been longer before dawn
that night. From the time they set out for the train journey until the train
journey takes place, everything is auspicious. The result is a shocker. The
omens and events that promise that this will not happen are disappointing at
the end of dawn, giving this short story a tragic epic character.
One of Ku. Pa.
Rajagopalan 's most striking short stories is 'Sirithu velichcham'. He has used
the strategy of three characters in this story as well. Those three characters
represent the three great worlds. The following short story raises many questions
over time. The center of this story is the problem that occurs when a man who
lives in that house intervenes in the problem of husband and wife. This is a
story about how much a stranger steps in and fixes the problem of a husband and
wife. How will the husband's mind face it when a strange man speaks on behalf
of his wife? How will the patriarchal mentality inherent in man and the
misogynistic mentality inherent in woman react then? What can a man humanely do
for a woman? Can you do what you want to do with humanity? Do the social
environments we construct accommodate them all? Many questions cannot be
avoided after reading this short story. Standing on a progressive platform, He
creates this short story.
'Aatraamai' is one of
the selected stories of Ku. Pa. Rajagopalan. It can also be said that the
grammar tells the story that the structure of a short story should be set
neutrally. A story that frees up a character's backstory and emotional baggage
without building it up negatively. A woman separated from her husband. A woman
enjoying her youth with her husband. A separated woman naturally becomes
jealous of a woman who is united with her husband. Ku. Pa. Rajagopalan has
written this short story with the title of 'Poraamai' focusing on that jealousy.
Karichan Gunju has changed that title and given it the title of 'Aatraamai'.
The very title of 'Aatraamai' takes this short story to a different level. The
title ‘Poraamai’ would make this short story seem ordinary. A estranged woman
gets an opportunity to distract the relationship of united husband and wife.
She got that kind of chance. In the end, her mind is struggling. She is worried
about what she did. When she is troubled, we feel compassion for the woman. It
is a testament to the excellent short story work of Ku. Pa. Rajagopalan.
We can go on talking
about each of his stories like this. This introduction is enough to leave room
for the reader to read his other stories. It is well to conclude this
introduction with a note on a few other short stories of him.
Short stories like 'Pen
Manam' and 'Thirai' are testaments to Ku. Pa. Rajagopalan 's story weaving and
writing adventure. The strangeness of a woman's mind that emerges beyond that
in her stories that seem to be trapped in family relationships push the readers
towards a new world.
The style of
storytelling through Brahmin families is that of Ku. Pa. Rajagopalan. He has
subtly addressed other castes in the background of that time in stories like
'Adimai Payal', 'Pannai Chengaan', 'Minnakalai' and 'Vaalkkai Kaatchi'.
Influenced by
Bharathi's poetry, he has also written short stories with titles such as
'Ninaivu Mugam Marakkalaamo?' and 'Manam Velukka'. He has also written a short
story titled 'Kaadhale Saadal' inspired by Bharathi's lyrics.
In his short stories
like 'Irulilirunthu', 'Amrapaali', 'Vibareetha Kaadhal', 'Kavi Vendiya Parisu'
which he has written in the historical background, he has captured the
subtleties of human emotions so beautifully.
It cannot be denied
that some of the short stories of Ku. Pa. Rajagopalan, written in the
historical background, seem to promote the concepts of Hindu Dharma and Hindu
Rajjiyam. It is best for readers to think and come to their own conclusions as
to how to take that stories.
Ku. Pa. Rajagopalan's
writing was an ideal and precursor to Thi. Jaanagiraaman and Naaraayanasaamy.
In his novel Mogamul, Thi. Jaanagiraaman praised Ku. Pa. Rajagopalan as a great
creator. Narayanasamy adopted his nickname of Karichan as Karichan Gunju.
Short stories of
Manikodi era writers like Pudhumaipitthan, Ku. Pa. Rajagopalan, Mouni always
lead to a new world of short stories. Despite the passage of time, the novelty
of the story does not diminish. In structure and presentation, readers can
learn new lessons and techniques. No matter how many times it is read, it
creates new visual images like a kaleidoscope. Above all, the short stories of
Ku. Pa. Rajagopalan can be mentioned as a kaleidoscope of male and female
relationships. All the wonders of the kaleidoscope can be seen in many of his
short stories which are made up of three characters like a kaleidoscope of
three mirrors.
Today many gamblings
have come. Online rummy apps, cricket prediction apps and gambling apps that
are popping up every day do not count.
Three crore people are
addicted to gambling in India. Ninety percent of them are youths.
We live in a world of
predictions. These gambling attractions are in the form of making money by
making those predictions correctly.
If your predictions are
correct you can make money through gambling. If it goes wrong, you can lose the
money you have and become even more debtors.
Gambling has been
around in some form since that time. Its existing forms like goat-tiger game
and card game have changed to technical forms today.
At that time, they were
playing these games by giving bribes. Now there are more and more gambling
companies that pay taxes to the government.
Early success in
gambling will boost your confidence. These games will boost your confidence
that even if you lose money, you will still be able to make it back. The trick
of gambling is to take yourself to a point where you can't stop even if you
don't want to.
Perhaps with so much
determination you feel like you've lost something, even if you think about relieving
from gambling. Gambling that can get you into that much addiction.
At some point, you will
leave your job, career, family and everything else to take up gambling. Even if
you win the games, you can't quit. Play and play and lose, lose and lose and
see if you catch the lost money and you will be stuck in it until you can't get
out.
After losing the money
in your hand, you gamble with the loan in the hope that you can recover the
lost money anyway. Once you fall into the gambling trap, it is not uncommon to
recover from it. Its results are mostly negative.
There are more losers
than winners in gambling. It is also significant that the lost means those who
have lost themselves. That is why when Tiruvalluvar mentions gambling,
"Don’t gamble even
if you win. To love gambling is like that a fish love a worm in a golden bait.”
in Thirukural, 931.
What Thiruvalluvar is
trying to say in this Kural is that even if you win, you should not like
gambling. Because to like that is like a fish like a worm in a fish bait.
So not liking gambling
is the best way to avoid it.
லியோ,
கோட் இரண்டும் விஜய் நடித்து அடுத்தடுத்து வெளிவந்த படங்கள்.
இந்த
இரண்டு படங்களுக்கும் ஒற்றுமை - வேற்றுமைகள் இருக்கின்றன.
இரண்டு
படங்களும் அப்பா – மகன் பகைமையை உள்ளடக்கியதாக இருக்கிறது.
இரண்டுமே
அப்பா – மகன் கொலையில் போய் முடிகிறது.
வேற்றுமையான
ஒற்றுமை என்னவென்றால்
லியோவில்
மகன் அப்பனைக் கொல்கிறான்
கோட்டில்
அப்பன் மகனைக் கொல்கிறான்.
இரண்டுமே
கொலைகார படங்களின் வரிசையில் வருகிறது.
இரண்டு
படங்களிலுமே விஜய் அமைதியான குடும்பத்தைத் தக்க வைக்க அல்லாடுகிறார்.
ரஜினிக்கும்
ஜெயிலர் படத்தில் இதே பிரச்சனைதான்.
கமலுக்கும்
இந்தியன் படத்தில் இதே பிரச்சனைதான். இந்தியன் – 2 படத்தில் இதை விட அதிகப் பிரச்சனைகள்.
இந்த
விவாதத்தில் இப்படி எல்லாரையும் கொண்டு வந்து விட்டு, தலையை (தல) விட்டு விட முடியுமா?
வில்லன் படத்தில் அஜித்தும் இதற்கான முயற்சியில் இறங்கியிருக்கிறார்.
பிள்ளைக்கறி
கேட்ட இறைவைனை விட இந்தத் தலைவன்கள் பெற்ற பிள்ளைகளைப் போட்டுத் தள்ளுவதில் ரொம்ப ஆர்வமாக
இருக்கிறார்கள்.
பலவித
நாயக – எதிர் நாயக பிம்பங்களைக் காட்டி விட்ட தமிழ்த் திரையுலகம் மேலும் புதிய புதிய
வடிவங்களைத் தேடுகிறது. அப்பா – மகன் வடிவம் அதற்குப் புதியது போலத் தோன்றினாலும் இந்த
மொந்தை ரொம்பவே பழையது என்பதைக் கூறத் தேவையில்லை.
இவர்கள்
இப்படியொரு சகாப்தத்தைத் தொடங்குவதற்கு முன்பே தங்கப்பதக்கத்தில் சிவாஜி சௌத்ரியாக
இதை செய்து விட்டார் என்றாலும் இவர்கள் பலவித வடிவமைப்புகள் எனும் டிசைன்களில் செய்கிறார்கள்,
செய்கிறார்கள், நன்றாகவே வைத்துச் செய்கிறார்கள்.
முன்பு
காவலன் – திருடன் என்று இருந்த களத்தை உளவுத்துறை, புலனாய்வுத் துறை, போதைத்தடுப்புத்
துறை என்று உயர்த்தியதைத் தவிர, உயர்த்தியதும் என்று கூற முடியாது, மாற்றியதைத் தவிர
வேறு எதையும் இவர்கள் செய்யவில்லை.
எனக்கென்னவோ
தமிழ்த் திரையுலகின் உச்ச நாயகர்கள் கொலைக்களத்தை மையமாகக் கொண்டே கதையாடுகிறார்களோ
என்று தோன்றுகிறது. இவர்களின் கொலை எங்கு போய் முடியுமோ?
ஓரளவுக்கு
எங்குப் போய் முடியும் என்பதையும் கணிக்கவே முடிகிறது.
நீங்கள்
இந்தச் செய்தியைக் கேள்விபட்டிருக்கலாம். தமிழின் உச்சபட்ச நட்சத்திர நடிகரை வைத்து
இயக்கிய இயக்குநரின் மனைவி அரசியல் தலைவர் ஒருவரின் கொலை விசாரணையில் தொடர்புபடுத்தப்பட்டிருக்கிறார்.
மற்றத்
திரைக்கொலைக் காதலர்களையும் இது தொற்றாமல் இருந்தால் தேவலாம். பொறுத்திருந்துதான் அதைப்
பார்க்க வேண்டும்.
ஆனாலும்
ஒன்றை மாற்ற முடியாது. அது என்னவென்றால், அவர்கள் எதை விதைக்கிறார்களோ அதையே அவர்கள்
அறுவடை செய்கிறார்கள்!
