எதற்கும் ஒரு வயது இருக்கிறது & 1/4

எதற்கும் ஒரு வயது இருக்கிறது

+2 தேர்வு எத்தனை வகையான மனிதர்களை உருவாக்கி விடுகிறது.

தேர்வு முடிவைப் பார்த்து தற்கொலை செய்து கொண்ட தலைமுறை மாறியிருக்கிறது. அதை நீட் தேர்வு இப்போது பிடுங்கி வைத்துக் கொண்டிருக்கிறது.

இந்த பனிரெண்டாம் வகுப்புத் தேர்வை பனிரெண்டாம் முறையாக எங்கள் மாமா ஒருவர் எழுதிக் கொண்டிருக்கிறார்.

தேர்வை எழுதி முடித்த ஒவ்வொரு முறையும் அவ்வளவு நம்பிக்கை அவர் முகத்தில் பளிச்சிடும். இதற்கென +2 டால்கம் மற்றும் சான்டல் கலந்த பவுடரைப் பூசிக் கொள்வாரோ என்னவோ?

இன்னும் பனிரெண்டு முறை எழுதச் சொன்னாலும் எழுதுவார் போலிருக்கிறது.

எப்படி மாமா இப்படி ஒரு தன்னம்பிக்கை, விடாமுயற்சி என்றால், எல்லாம் அனுபவம்தான் மாப்ளே என்கிறார்.

இந்த அனுபவம்தான் எனக்குப் பிடித்திருக்கிறது.

அதனால்தான் சொல்கிறேன், சின்ன வயதில், 17 அல்லது 18 வயதுகளில் எல்லாம் +2 தேர்வை எழுத அனுமதிக்கக் கூடாது. அனுபவமில்லாத வயது. எதைச் செய்ய வேண்டும்? எதைச் செய்யக் கூடாது? என்பது குறித்த புரிதல் இல்லாத வயது.

ஓர் ஓட்டைப் போட முடிவு செய்வதற்கு 18 வயது ஆக வேண்டும் எனும் போது அதற்குக் கம்மியான வயதில் +2வையோ நீட்டையோ எழுத வைத்தால் என்னாவது? முடிவை எப்படி முடிவு செய்துகொள்ள வேண்டும் என்ற புரியாத வயதில் என்ன முடிவை வேண்டுமானாலும் பண்ணிக் கொள்ளலாம் இல்லையா?

எந்தத் தேர்வாக இருந்தால் என்ன? 18க்கு மேல் எழுதிக் கொள்ளட்டும்.

மாமா 17, 18 வயதுகளில் சந்தோஷமாக +2க்கு மட்டம் போட்டு விட்டு மகிழ்ச்சி மகா சமுத்திரத்திலும் குஷால் பெருங்கடலிலும் துள்ளி விளையாடிக் கொண்டிருந்திருக்கிறார்.

கல்யாணம் ஆகி ஒரு குழந்தை பிறந்து 27 வயதில்தான் அவருக்கு +2 குறித்த பிரக்ஞை வந்திருக்கிறது. இப்போது எழுதிக் கொண்டிருக்கிறார். இன்னும் எத்தனை ஆண்டுகள் வேண்டுமானாலும் எழுதுவார். முடிவு எப்படி இருந்தால் என்ன? முயற்சிக்கேது முடிவு?

*****

 

நான்கில் ஒன்று

எங்கே பார்த்தாலும் குப்பைப் போல நான்கு விசயங்கள் ஆங்காங்கே இருக்கின்றன. அதை அகற்றுவதா வேண்டாமா என்ற குழப்பம். கடைசியில் அது அங்கேயே இருந்து கொண்டிருக்கிறது.

ஒரு மனிதருக்கு நேர்மறைப் பார்வை வேண்டாமா? உலகில் எவ்வளவோ இருக்கிறது. போயும் போய் பார்வை ஏன் குப்பை மீது பட வேண்டும்? அதுவும் அந்த நான்கு விசயங்கள் மீது? நான் நான்கு என்று சொல்லி விட்டாலும் குப்பைகள் நாலாயிரம், நாற்பதினாயிரம், நான்கு லட்சம், நான்கு கோடிக்கு மேல் இருக்கும். என் எதிர்மறைப் பார்வையில் படும் குப்பைகள் நான்கோடு நின்று விடுவது நான் செய்த பூர்வ ஜென்ம புண்ணியமாகவோ பாவமாகவோ இருக்கக் கூடும்.

யூனியன் ஜாக் கொடி ஓர் உதாரணம். அது எவ்வளவோ நாட்கள் நிறுவனத்தின் நிலைப்பேழையில் இருந்தது. அதை அகற்றுவது என்றால் மேலதிகாரிக்குக் கடிதம் போட்டு கடிதம் கிடைத்து அதற்கு ஒரு பதிவேட்டைப் பராமரித்து அப்புறப்படுத்த வேண்டும். இந்தச் சங்கதிகள் நடந்தேற இருநூறு முந்நூறு ஆண்டுகள் கூட ஆகலாம். இந்த அப்புறப்படுத்தலை நினைத்த போது ஆங்கிலேய அந்நியர்களை இந்தியாவை விட்டு அப்புறப்படுத்தியது எவ்வளவு பெரிய காரியம்? அதற்குப் பேசாமல் இருந்து விட்டால் அந்தக் கொடி நைந்து புத்தகப் பூச்சிகள் தின்று ஒரு நாள் தானாகவே காணாமல் போய் விடும். அது நடப்பதற்கு சில பல பத்தாண்டுகள் போதும். நூறு இருநூறு ஆண்டுகள் தேவை இருக்காது.

எப்போதுதான் இந்தக் குப்பைப் போல இருக்கும் யூனியன் ஜோக் அகலும் என்று நான் தினம் பார்த்துக் கொண்டும் யோசித்துக் கொண்டும் இருந்தேன்.

புதிதாக ஒரு மேலதிகாரி பதவியேற்றுக் கொண்டு வந்தார். நிறுவனத்தை நவீனப்படுத்துகிறேன் என்று எல்லாவற்றையும் டொக்டொக்கென்று கை விரல்களையும் டக்டக்கென்று கைகளையும் அலைய விடும் கணினி, தட்டச்சுப் பலகை, சுண்டெலி (மௌஸ்) என்று தாள்களைக் கண்ணிலிருந்து காணடித்து விட்டார். அவரும் அலைபேசி வைத்து நோண்டிக் கொள்ள ஆரம்பித்து விட்டார். நோண்டிய நோண்டலில் குழிப்புண் காணாதது மிச்சம்.

ஒரு நாள் எதேச்சையாக நிலைப்பேழையைத் திறந்தவர் கண்ணில் யூனியன் ஜாக் கொடி பட்டிருக்கிறது. இதென்ன கருமம் பிடித்த கந்தைத்துணி என்று குப்பைத் தொட்டியில் கடாசி விட்டார்.

குப்பைத்தொட்டியைச் சுத்தம் செய்ய வரும் பாவாயிக் கிழவி இதென்ன இப்படி இருக்கிறது என்று யோசித்துப் பேரனிடமோ பேத்தியிடமோ கொடுத்தால் விளையாடும் என்று எடுத்துக் கொண்டு போயிருக்கிறது.

அந்தப் பிள்ளைகள் இழுத்த இழுப்பிற்கு இரண்டே நிமிஷத்தில் டர் டர், சர் சர், பர் பர். அவ்வளவுதான் அது போன இடம் தெரியாமல் போய் விட்டது.

குப்பைப் போல இருந்த நான்கில் ஒன்று குறைந்திருக்கிறது. இன்னும் மூன்று இருக்கிறதே! அதென்ன என்கிறீர்களா? வேண்டாம் விடுங்கள். இதென்ன எப்போதும் குப்பைப் பற்றிய பேச்சு என்று யாராவது நினைத்துக் கொண்டு விடப் போகிறார்கள். எப்போதாவது நேரம் கிடைத்தால் சொல்கிறேன். இல்லையென்றால் அது அப்படியே இருந்து விட்டுப் போகட்டும். எல்லா குப்பைகள் பற்றியும் சொல்வதற்கு அந்தக் குப்பைகளுக்கு ஓர் அதிர்ஷ்டமும் வேண்டியிருக்கிறது. பார்ப்போம் மற்ற மூன்று குப்பைகளுக்கும் அந்த அதிர்ஷடம் இருக்கிறதா என்று?

*****