என்னை யாரென்று நான் பார்க்கிறேன்

என்னை யாரென்று நான் பார்க்கிறேன்

காலில்லாமல் காலம் ஓடுகிறது

டிஜிட்டல் கடிகாரத்தில்

மாடின்றிப் பால் தருகின்றன

தெருவுக்குத் தெரு இருக்கும் பாலகங்கள்

கல்யாணம் ஆகாது

கர்ப்பமாய் இருக்கும் தோழி

வருமானத்துக்காக வாடகைத் தாயாக

இருப்பதாகச் சொல்கிறாள்

ஊருக்கு வந்து திரும்பும் போதெல்லாம்

எனக்குப் பிடிக்குமென

சீடை முறுக்கைக் கடையிலிருந்து வாங்கி வைத்து

மறக்காமல் தந்து அனுப்புகிறாள் அம்மா

பதின்மூன்று பிள்ளைகளைப் பெற்றெடுத்த

பஞ்சு தாத்தா பேரன்

கல்யாணமாகி பத்து வருடங்களாய்

ஆஸ்பத்திரிக்கும் கோயிலுக்குமாய்

அலைந்து கொண்டிருக்கிறான்

இருபது வேலி நிலத்தையும் விற்று விட்டு

நகரத்துக்கு வந்து அரிக்கடை நடத்திக் கொண்டிருக்கிறார்

பெரிய பண்ணை ஆளவந்தார்

எல்லாம் மாறி விட்டதோ என நினைக்கையில்

ஆதார் நம்பர் இல்லாமல்

பைத்தியமாய் அலைந்து கொண்டிருக்கிறான்

பால்யக் கால நண்பர்களின் ஒருவன்

திருட்டு விசாவில் மலேசியா போன இன்னொருவன்

அங்கேயே தங்கி விட்டதாகக் கேள்வி

அரசியல்வாதியாகி விட்ட மற்றொருவனைப் பற்றி

ஊருக்கே தெரியும்

எல்லாரையும் பார்த்துக் கொண்டிருக்கும்

நகரத்தில் இருந்து கொண்டு

இன்னும் கிராமத்தில் ஓட்டுரிமையும்

ரேஷன் கார்டில் பெயரும் வைத்திருக்கும்

என்னைப் பற்றி எனக்கே தெரியுமா என்று

எனக்கும் சந்தேகமாகத்தான் இருக்கிறது

*****