பத்து லட்சத்துல ஒரு காரு!

செய்யு - 525

            லாலு மாமா வந்துட்டுப் போயி ரெண்டாயிரத்துப் பதினாலாவது வருஷத்தோட ஆடி மாசம் பொறந்துச்சு. ஆடி மாசத்துல ஒரு நாளு சரசு ஆத்தா பாக்குக்கோட்டையிலேந்து வடவாதி வந்து அங்கேருந்து ஒரு ஆட்டோவ எடுத்துக்கிட்டு திட்டைக்குத் திடீர்ன்னு வந்துச்சு. "வூட்டுக்கு மணப்பொண்ணா வர்றப் போற பேத்தியப் பாக்காம இருக்க முடியல. மொகம் கண்ணுக்குள்ளயே வந்து நிக்குதுடியம்மா!"ன்னு அது சொன்னதெ கேட்டதும் வூட்டுல இருந்த எல்லாத்துக்கும் சந்தோஷம். அன்னிக்கு பள்ளியோடம் இருந்ததால பள்ளியோடம் போயிருந்த விகடு மட்டும் அப்போ அந்தச் சந்தோஷத்தெ அனுபவிக்க முடியல. மித்த எல்லா சனமும் அனுபவிச்சுச்சு.

            "நீஞ்ஞ பேசிட்டு இருங்க. நாம்மப் போயி டீத்தண்ணியப் போட்டுட்டு வந்துடுறேம்!"ன்னு கெளம்புன ஆயியப் பிடிச்சு உக்கார வெச்சுச்சு சரசு ஆத்தா. "அஞ்ஞயிருந்து கெளம்பி இஞ்ஞ டீத்தண்ணிக் குடிக்கிறதுக்கா வந்திருக்கேம்? ஒஞ்ஞள எல்லாம் பாத்துப் பேசிட்டுப் போவத்தானே வந்திருக்கேம்!"ன்னுச்சு சரசு ஆத்தா. அதெ கேட்டதும் இன்னும் சந்தோஷம். இருந்தாலும் வெங்கு நைசா ஆயியப் பிடிச்சி அந்தாண்ட கெளப்பி, "நீயி போயி நல்ல வெதமா டீத்தண்ணியப் போட்டுட்டுக் கொண்டா! சின்னம்மா அப்பிடித்தாம் சொல்லிட்டு ஒண்ணும் சாப்புடாமலே கெளம்பிடும்!"ன்னு கெளப்பி வுட்டுச்சு. ஆயி மட்டும் டீத்தண்ணியப் போட அந்தாண்ட சமையல்கட்டப் பாக்க கெளம்புனா.

            அந்த சந்தோஷம் முடியறதுக்கு மின்னாடி சரசு ஆத்தா கேட்டுச்சு, "கார்ர வாங்குறதெப் பத்தி எதாச்சும் யோஜனெ பண்ணிருக்கியளா?"ன்னு. வெங்கு ஒண்ணும் புரியாம சுப்பு வாத்தியார்ரப் பாத்துச்சு.

            சுப்பு வாத்தியாரு அதுக்குப் பதிலெ சொல்ல ஆரம்பிச்சாரு. "மூர்த்தோல முடிஞ்சிப் பாத்துப்பேம்ன்னு வெச்சிருக்கேம். இஞ்ஞ நமக்கு விநாயகம் வாத்தியார்ன்னு ஒரு தோஸ்த்து. அவருக்குத்தாங் வாகனங்களப் பத்தின அறிவு அத்துப்படி.   எறந்துப் போயிட்டாரு. அவரு இருந்தார்ன்னா அவரெ வெச்சி இங்ஙனே வாங்கிப்புடலாம். அவரு இல்லாததால சென்னையில நம்மட யக்கா பையனுவோ இருக்கானுவோ. அவனுங்களுக்குக் கார்ல அலையுறதாங் வேல. கார்களப் பத்தின ஞானம் அவனுங்களுக்கு அத்துப்படி. அவனுங்களே வுட்டெ அப்பிடியே சென்னையிலயே கார்ர வாங்கிக் கொடுத்துப்புடலாம்ன்னு யோஜனெ. மாப்புளயும் சென்னையிலத்தாம் வேலையில இருக்காப்புல. அப்பிடியும் செஞ்சிப்புடலாம். பாக்குக்கோட்டையில வாங்கிக் கொடுக்கணும்னாலும் வாரச் சொன்னா ஒரு நாளு வந்து வாங்கிக் கொடுத்துப்புட்டு போயிடுவானுவோ யக்கா மவனுங்க. நமக்கு கார்ரு வாங்குறதுல அவ்ளோ வெவரம் பத்தாது. இருந்தாலும் இத்துச் சம்பந்தமா அவனுங்ககிட்டெ பேசிட்டும் கலந்துக்கிட்டுத்தாங் இருக்கேம்!"ன்னாரு சுப்பு வாத்தியாரு.

            "நல்ல வேள! நாம்ம சரியான நேரத்துல வந்துட்டேம்! ல்லன்னா நீஞ்ஞ பாட்டுக்கு கார்ரு வாங்குறதுக்கு பணத்தெ கொடுத்து வெச்சிருந்தீங்கன்னா செருமமா போயிருக்கும் பாருங்க!"ன்னுச்சு சரசு ஆத்தா. சரசு ஆத்தா பேசுறது யாருக்கும் புரியாம இப்போ உக்காந்திருந்த சனங்க முழிக்க ஆரம்பிச்சதுங்க.

            "அதாம்டி வெங்கு! அவ்வேம் டாக்கடர்ரா இருக்காம்ல. கார்ரு அதுக்குத் தகுந்தாப்புல இருக்கணுங்றாம். நீஞ்ஞ பாட்டுக்கு சோப்பு டப்பா மாதிரிக்கிக் கார்ர வாங்கிக் கொடுத்துப்புட்டீயேள்ன்னா ‍அதெ எடுத்துக்கிட்டு நாளைக்கி மின்ன பின்ன ஒரு எடத்துக்குப் போயிட்டு வர்ற முடியாது பாருடி!"ன்னு சொல்லி கொஞ்சம் எடைவெளியை வுட்டுச்சு சரசு ஆத்தா.

            "யிப்போ என்னத்தெ சொல்ல வர்றேன்னு புரியலயே சின்னம்மா?"ன்னுச்சு வெங்கு.

            "அதாம்டி! காருக்கான காசியக் கொடுத்துப்புட்டா அவனுக்குப் பிடிச்சாப்புல வாங்கிப்புடுவாம் பாரு! பொண்ணும் மாப்புள்ளையும் போறப்ப பொருத்தமாவும் இருக்கணும்! டாக்கடர்ங்ற அந்தஸ்துக்கு ஏத்தாப்புலயும் இருக்கணும்!"ன்னுச்சு சரசு ஆத்தா.

            எதுக்கெடுத்தாலும் இப்படி பணமா கொடுத்துடுங்கன்னு கேக்குறாங்களேன்னு சுப்பு வாத்தியாருக்குத் தெகைப்பா போயிடுச்சு. அதுல வாங்கிக் கொடுக்கப் போற கார்ரப் பத்தி சோப்பு டப்பா கார்ருன்னு சொல்றதெ கேட்டு அவருக்கு ஆத்திரம்ன்னா ஆத்திரம். அதெ எப்பிடி வெளிக்காட்டறதுன்னு புரியாம தவிச்சாரு. அவரு மனசுக்குள்ள சென்னைப் பட்டணத்துல இருந்த சந்தானம் அத்தான வெச்சுக்கட்டு நாலு லட்சத்துலயோ அஞ்சு லட்சத்துலயோ ஒரு கார்ர வாங்கிக் கொடுத்துப்புடலாங்ற நெனைப்பு இருந்துச்சு. இப்போ சரசு ஆத்தா இப்பிடி வந்து கேக்குறதால என்னத்தெ பண்ணுறதுன்னு மறுபடியும் ஆழ்நிலை யோசனைக்குள்ள போயிட்டாரு.

            அப்பதாம் சரசு ஆத்தா சொன்னுச்சு, "ஒரு பத்து லட்சத்தெ மூர்த்தோல முடிஞ்சோன்னயோ, மூர்த்தோலைக்குப் பின்னாடியோ எப்போ தோதுபடுதோ அப்போ கொடுத்தா போதும்! ஒஞ்ஞளுக்கு எந்தச் சோலியும் யில்லாம அவனுக்குப் பிடிச்சாப்புல ஒரு கார்ர வாங்கிப் புடுவாம். கலியாணத்து அன்னிக்கு மண்டபத்துக்கு மின்னாடி கார்ர ஜோர்ரா கொண்டாந்து நிறுத்திப்புடலாம்!"ன்னு.

            காருக்குப் பத்து லட்சம்ன்னு சொன்ன ஒடனே சுப்பு வாத்தியாரு ஆடிப் போயிட்டாரு. பத்து லட்சத்துக்கு அப்பிடி என்னா காரு? பத்து லட்சத்துக்கு எல்லாம் நாட்டுல காரு இருக்கான்னு சுப்பு வாத்தியாருக்கு யோசனெ போனுச்சு. ஏன்னா அவரோட பொருளாதாரம் இருந்த நெலமெ அப்பிடி. இப்பயும் ஒரு பழைய டிவியெஸ்ஸ வெச்சு உருட்டிக்கிட்டு இருக்குற ஆளு அவரு. அவரு மொத்த கலியாணத்தையும் பத்து லட்சத்துக்குள்ள முடிச்சிப்புடலாம்ன்னு கணக்குப் போட்டுக்கிட்டு கெடந்தவரு. அவருகிட்டெ போயி கார்ர மட்டும் பத்து லச்சத்துக்கு வாங்கிக் கொடுன்னு சொன்னா எப்பிடி இருக்கும்? தெரியாத்தனமா இந்தக் கலியாணக் காரியத்துல எறங்கிட்டோமான்னு ஒரு நிமிஷம் அவருக்கு தம் மேலயே கோவமா வந்துச்சு. தப்பான முடிவுல எறங்கிட்டோம் போலருக்கேன்னு மனசுக்குள்ள நடுக்கம் வேற வந்துப் போச்சு.

            "ன்னடியம்மா! நாம்ம பாட்டுக்குச் சொல்லிட்டு இருக்கேம்! பதிலெ ஒண்ணுத்தையும் காணுமே! நாம்ம எதாச்சும் தப்பா சொல்றமா? அப்பிடி யிருந்தா சொல்லிப்புடுடியம்மா!"ன்னுச்சு சரசு ஆத்தா.

            வெங்குவுக்கே பத்து லட்சக் கார்ங்ற சேதியக் கேட்டு தல கிறுகிறுத்துப் போச்சு. சுப்பு வாத்தியாரு கட்டுன மாடி வூட்டையே நாலு லட்சத்துக்குள்ள படிப்படியா கட்டி முடிச்ச ஆளு. அதுக்கு ரண்டு லட்சத்துக்கு சொசைட்டியில லோன போட்டுக்கிட்டு அலமலந்து கெடந்த கதையெல்லாம் வெங்குவோட மனசுல ஞாபவத்துக்கு வந்துப் போச்சு. அது ஒரு பத்து வருஷத்துக்கு மின்னாடி நடந்த கதென்னாலும் இப்போ நடந்ததெ போல இருந்துச்சு வெங்குவுக்கு. பொண்ணு கலியாணத்துக்காக நக நெட்டுத்தாம் கூட கொறைச்ச இருக்கே தவுர காசி பணம் அந்த அளவுக்கு கெடையாது, கலியாணத்தெ நடத்தி வைக்குற அளவுக்குத்தாங் இருக்குங்றது அதோட நெனைப்புல வந்து வந்து மோதுனுச்சு.

            "கலியாண வேலைன்னு ஆரம்பிச்சிட்டா பெறவு பேசுறதுக்கு நேரமிருக்காது பாரு! அதுக்காகதாங் நேரம் இருக்குற இப்பவே வந்துப் பேசிக்கிடுறது!"ன்னுச்சு சரசு ஆத்தா யாரும் பேசாததப் பாத்து. இப்ப யாராச்சும் பேசித்தானே ஆவணும். வெங்கு பேசுனுச்சு, "காரு வாங்குறதுன்னா பத்து லட்சம் ஆவுமா சின்னம்மா?"ன்னு.

            "காரு இருக்குடிம்மா பல வெலையில. கொஞ்சம் கெளரவமான லெவல்ல வாங்கணும்ன்னா பத்து லட்சந்தாடிம்மா கொறைச்சலு. பாஞ்சு லட்சம், இருவது லட்சம்ன்னா நல்லா இருக்கும்ன்னு வெச்சுக்கோயேம். பயெ அந்த மாதிரிக்கித்தாங் வாங்கணும்ன்னு துடியா நின்னாம். நாம்மத்தாம் அவுகப் பாவம். அந்த அளவுக்குல்லாம் இழுத்து வுட்டுப்புட்டு செருமம் பண்ணக் கூடாதுன்னு பேசி வுட்டு, எந்தக் கார்ர வாங்குறதெ இருந்தாலும் பத்து லட்சத்துக்குள்ள வாங்கிப்புடுன்னேம். ஒஞ்ஞ குடும்ப நெலமெ நமக்குத் தெரியாதா? கூட மாட பழகிகிட்டு, ஒறவாடிகிட்டு பெறவு அதெ கூட பேசலன்னா எப்பிடி?"ன்னுச்சு சரசு ஆத்தா என்னவோ பெரிசா உபகாரத்த பண்ணி வுட்டுப்புட்டதா.

            இப்போ வெங்குவுக்கு தப்பா ஒரு எடத்துல போயி பொண்ணுக்கு மாப்புள்ளைய பிடிச்சிப்புட்டதா மொத மொதலா நெனைப்பு வந்துச்சு. அதெ வெளியில சொல்லிக்கவும் முடியல, வெளியில காட்டிக்கவும் முடியல. ஒரு காலத்துல ஒரு கலியாண தேவைன்னா வூட்டுல காசி இல்லாம அண்டாவையும் குண்டாவையும் அடவு வெச்சிக்கிட்டு, அதுவும் முடியாதப்போ அக்கம் பக்கத்துல நூறு எரநூத்துன்னு கடனெ ஒடனே வாங்கிட்டு பராரியா வந்த சரசு ஆத்தாவா இதுன்னு நெனைக்க வெங்குவுக்கு மனசுக்குள்ள ஆத்திரம் ஆத்திரமா வந்துச்சு. இருந்தாலும் சரசு ஆத்தாவப் பாத்து பேசுனுச்சு, "கொஞ்சம் வெல கம்மியா காரு எதாச்சும் வாங்க முடியாதா சின்னம்மா? ஏன்னா கலியாணச் சிலவுக்கான காசி வேற ஆறு லட்சத்தெ கொடுத்தாவணும். பெறவு நகெ நட்டு வாங்கியாவணும். பாத்திரம் பணடெமெல்லாம் வாங்கியாவணும். கலியாணச் சிலவெல்லாம் வேற இருக்கு?"ன்னுச்சு வெங்கு.

            "ஒந் நெலமெ புரிஞ்சுதாம்டி தங்கம் நாம்ம பத்து லட்சத்துக்குச் செருமப்பட்டு பேசி முடிச்சேம். அவ்வேம் பிடிச்சா பிடின்னு இருவது லட்சத்துல நின்னாம். பெறவு அப்பிடி இப்பிடின்னு எறங்கி வந்து பன்னெண்டுல நின்னாம். நாம்மத்தாங் அடிச்சிப் பேசி எதெ வாங்குறதா இருந்தாலும் பத்து லட்சத்துக்குள்ள முடிச்சிக்கோன்னுட்டேம்! வாங்கிக் கொடுத்தா அதுல யாரு போவப் போறா சொல்லு? நாம்மல்லாம் அதுல ஏறுறாப்புல யில்ல. நமக்கு இந்த ஆட்டோதாங். ஒம் மவ்வேதாங் அவ்வே புருஷங்காரனோட போவப் போறா!"ன்னுச்சு சரசு ஆத்தா.

            "வாஸ்தவந்தாம் சின்னம்மா! நம்ம வகையில யாரும் நமக்குத் தெரிஞ்சி காரு வாங்கிக் கொடுத்ததில்லே. நாம்மத்தாம் மொத மொதலா பண்ணப் போறேம்!"ன்னுச்சு வெங்கு.

            "அதுக்கு ஏம்டி மொகம் ஒமக்கு இப்பிடிப் போவுது? பெருமெதான ஒமக்கு அத்து! ஆன்னா ஒமக்குப் பிடிக்கலன்னா வுட்டுப்புடு. எம் மவனுக்குக் காரும் வாணாம், ஒண்ணும் வாணாம். ஒடைஞ்ச ஓட்ட டூவீலரு ஒண்ணு கெடக்கு. அதுல வந்துட்டு அதுலயே போயிட்டுக் கெடக்கட்டும். ஒம் மருமவ்வேம் அப்பிடி வர்றதுதாங் ஒமக்குப் பிடிக்கும்ன்னா விட்டுப்புடு. மேக்கொண்டு அதெப் பத்தி பேச வாணாம். வாங்கிக் கொடுத்தா கொஞ்சமாச்சும் ஒசத்தியா வாங்கிக் கொடுக்கணும். இல்லாட்டி விட்டுப்புடணும். நாமளும் வாங்கிக் கொடுத்தேம்ன்னு பேருக்கு ஒண்ணுத்தெ வாங்கிக் கொடுத்தா அதால யாருக்கு ன்னா பெருமெ சொல்லு!"ன்னுச்சு பாருங்க சரசு அத்தா, வெங்குவோட மனசு மாறிப் போயிடுச்சு.

            "நீயி ச்சும்மா இரு சின்னம்மா! அப்பிடில்லாம் பேசாதே! காருதானே! பத்து லட்சத்துக்குத்தானே! வாங்கிப்புடுவேம்! நாம்ம பணத்தெ கொடுக்க ஏற்பாட்ட பண்ணிப்புடுவேம். இந்தச் சென்மத்துல நாம்மத்தாங் அந்த மாதிரிக்கில்லாம் போவ கொடுத்து வைக்கல. பொண்ணு புள்ளையாவது போவட்டும் போ! யாருக்கு உசுர்ர வெச்சிக்கிட்டுச் சம்பாதிச்சிட்டுக் கெடக்கேம்? எல்லாம் புள்ளீயோ குட்டிகளுக்குத்தானே! அதுகளாச்சும் அனுபவிக்கட்டும்! சந்தோஷமா இருக்கட்டும்!"ன்னு அது பாட்டுக்கு அடிச்சி வுட்டுப்புடுச்சு.

            "நமக்குத் தெரியும்டி தங்கம்! நீயி எப்பிடிப் பேசுவேன்னு? கஷ்ட நஷ்டம் அறியாதவளா நாம்ம? எல்லாம் ஒண்ணுல மண்ணுல பொறந்து கஷ்டப்பட்டுக்கிட்டு கெடந்த நாம்மத்தானே. நம்ம காலந்தாம் அப்பிடிப் போயிடுச்சு. புள்ளீயோ குட்டியோ காலமும் அப்பிடியே போவப்படாது பாரு. அதுகளாச்சும் நல்ல வெதமா அனுபவிச்சி வாழட்டும். அதுக்காக நாம்ம கஷ்டப்பட்ட நாம்ம இன்னும் கொஞ்சம் கஷ்டப்பட்டா அதால ஒண்ணும் கொறைஞ்சிப் போயிடப் போறதில்ல போ!"ன்னுச்சு சுரசு ஆத்தா.

            "செரிதாங் சின்னம்மா!"ன்னுச்சு வெங்கு.

            "அதாம்டி! கெடக்குற வேலையப் போட்டுட்டு கலந்துக்கிட்டுச் சொல்லிப்புடணும்ன்னு பாக்குக்கோட்டையிலேந்து ஓடியார்றேம். மின்னாடியே இதெப் பத்திச் சொல்லாம நீஞ்ஞ பாட்டுக்கு கார்ர வாங்கிப்புட்டீயள்ன்னா பெறவு ஒஞ்ஞகிட்டெயும் வருத்தப்பட்டுக்கிட முடியாது பாரு!"ன்னுச்சு சரசு ஆத்தா.

            "அதுவும் செரிதாங்!"ன்னுச்சு வெங்கு.

            "செரிடியம்மா! நாம்ம வந்த வேல ஆயிடுச்சு. அஞ்ஞ போட்ட வேல போட்டபடிக்குக் கெடக்கும். நாம்ம கெளம்புறேம்டியம்மா!"ன்னுச்சு சரசு ஆத்தா.

            "ன்னா சின்னம்மா! வந்ததும் ஒடனே கெளம்புறேம்ங்றீயே?"ன்னுச்சு வெங்கு.

            "ஆட்டோக்கார்ரேம் வேற வெளியில காத்துக்கிட்டுக் கெடக்குறாம். அவ்வேம் வேற கூட போட்டு வெயிட்டிங் சார்ஜூம்பாம்! கெளம்புன்னா அஞ்ஞ யண்ணனப் பாத்துப்புட்டு, அப்பிடியே சுந்தரி வூட்டுக்கு ஒரு எட்ட வெச்சுப்புட்டு ஒடனடியா ஆர்குடிக்கு பஸ்ஸூக் கார்ரு கெடந்தா ஏறிப்புடுவேம் பாரு!"ன்னுச்சு சரசு ஆத்தா.

            "ரவ்வே டீத்தண்ணிய ஊத்திக்கிட்டு சித்தெ உக்காந்தின்னா சமைச்சிப்புடுவேம். ரவ்வே சோத்த சாப்புட்டுக் கெளம்புனீயேன்னா சந்தோஷமா இருக்கும்லா!"ன்னுச்சு வெங்கு.

            "பொண்ணு பாத்த வூட்டுல இனுமே மூர்த்தோல எழுதுறதுக்கு மின்னாடி கைய நனைக்க மாட்டேம் பாத்துக்கோ! சம்பிரதாயம்ன்னு ஒண்ணுத்தெ வெச்சிருக்காங்களா யில்லியா? அதெ மீறப்படாது பாரு! நாம்ம கெளம்புறேம்டி தங்கம்! மூர்த்தோல அன்னிக்கு விருந்தே சாப்புடுறேம். சாப்பாடா முக்கியம்? பொண்ண நல்ல வெதமா பாத்துக்கடி!"ன்னு சொல்லிட்டு மேக்கொண்டு எதுவும் பேசாம கெளம்பிப் போயி ஆட்டோவுல ஏறுனுச்சு சரசு ஆத்தா. சனங்க ஒவ்வொண்ணும் சட்டுபுட்டுன்னு வெளியில கெளம்பி வந்து சரசு ஆத்தாவ வழியனுப்புறதுக்காக நின்னதுங்க.

            சரசு ஆத்தா வந்த ஆட்டோ முதுகக் காட்டிட்டு போவ, வூட்டுக்குள்ள வந்துச்சுங்க எல்லாம். "போட்ட டீத்தண்ணி ஆறிப் போயிடும் போல யத்தே! நீஞ்ஞளாச்சும் குடிங்க யத்தே!"ன்னா ஆயி.

            "இனுமே டீத்தண்ணியக் குடிச்சுதாங் ஆவப் போவுது போ!"ன்னுச்சு வெங்கு சலிப்பா.

            அதுவரைக்கும் ஒண்ணுத்தையும் பேசாம அமைதியா நின்னுகிட்டு இருந்த செய்யு, "யம்மா! யிப்பிடி ஒரு கலியாணம் நமக்குத் தேவையாம்மா?"ன்னா. "அப்பிடில்லாம் சொல்லாதடி!"ன்னு செய்யுவோட வாயைப் பொத்துனுச்சு அழுதுகிட்டெ வெங்கு.

            "கலியாணப் பொண்ணு இப்பிடில்லாம் பேசப்படாது!"ன்னா ஆயியும்.

            "இன்னும் மூர்த்தோலையே எழுதல யம்மா! அதுக்குள்ள இப்பிடின்னா எப்பிடிம்மா?"ன்னா செய்யு.

            "அதெல்லாம் கலியாணங் காட்சின்னா எல்லா குடும்பத்துலயும் இப்பிடித்தாம்படி இருக்கும். அதெல்லாம் பாத்தா முடியாதுடி. ஒனக்கென்னடி ராசாத்தி! யப்பங்காரரு வாத்தியர்ரா இருந்து ரிட்டையர்டு ஆயிருக்காரு. யண்ணங்கார்ரேம் வாத்தியாரா இருக்காம். ஒனக்கென்னடி கொறைச்சலு?"ன்னுச்சு வெங்கு.

            "அத்து மாதிரிக்கி நமக்கும் ஒரு வாத்தியார்ரா பாத்திருந்தீன்னா பெரச்சனெ யில்லம்மா! நீயி டாக்கடர்ரால்லா பாத்து வெச்சிட்டு அடம் பண்ணுறே?"ன்னா செய்யு.

            "பாதி கெணறு தாண்டியாச்சு. ச்சும்மா ஒளறிட்டுக் கெடக்காதடி. இது வரைக்கும் வழியக் காட்டுன ஆண்டவனுக்கு இதுக்கு மேல வழியக் காட்டவா தெரியாதுடி?"ன்னுச்சு வெங்கு.

            செய்யு வெங்குவக் கட்டிக்கிட்டா. "நமக்கு ந்நல்லாவே தெரியுதும்மா! நம்ம கலியாணத்துக்காக நீஞ்ஞ எல்லாம் தேவையில்லாம செருமப்படுதீயே! ஒஞ்ஞ சக்திய மீறிப் பண்ணி வைக்கணும்ன்னு நிக்குதீயே!"ன்னா. அவ கண்ணுலேந்து கண்ணுத்தண்ணி கொட்ட ஆரம்பிச்சிடுச்சு.

*****