அழச்சிட்டுப் போறதுக்கில்ல!

செய்யு - 51

            பாட்டி முகத்தில் நடந்தது என்ற குறையைத் தவிர குமரு மாமாவின் கல்யாணத்தில் எல்லா குடும்ப வகையறாவும் வந்து கலந்து கொண்டார்கள் விகடுவைத் தவிர. ஹாஸ்டலில் இருந்த விகடுவைக் கல்யாணத்துக்காக அழைத்து வருவதற்காக அப்பாவும்,வீயெம் மாமாவும் நரிவலம் வந்து முயற்சித்துப் பார்த்தார்கள். அவர்களை ஹாஸ்டலிலும் பள்ளிக்கூடத்திலும் விகடுவைப் பார்க்க அனுமதிக்கவில்லை. இஷ்டப்பட்ட நாளிலெல்லாம் வந்து பார்க்க முடியாது என்று சொல்லி அனுமதி மறுத்து விட்டார்கள்.

            வீயெம் மாமாவுக்கு கோபம் என்றால் அப்படி ஒரு கோபம். "ன்னாத்தான் இப்படி ஒரு ஹாஸ்டல்ல கொண்டாந்து சேத்துருக்கீங்க? படிப்பத் தவிர ஒலகத்துல வேற ஏதும் முக்கியமில்லன்னுல்ல பேசுறானுவோ! இந்த ஒலகத்துல படிக்காதவனுவெல்லாம் வாழலயா? பொழக்கலயா? ன்னம்மோ தமிழ்நாட்டுல இவனுவோ மட்டுந்தாம் படிப்பு சொல்லித் தர்ற மாரியும், இவனுவோ மட்டுந்தாம் ஹாஸ்டல்லு நடத்துற மாரியும்ல பேசுறானுங்க! இந்த மாரி ஹாஸ்டல்லயே மொதல்ல படிக்க வைக்கக் கூடாது. நீங்க எப்படித்தான் இங்க கொண்டாந்து சேத்தீங்க? நம்ம வூட்டு விஷேசத்துக்கு நம்ம வூட்டு புள்ள வாரதுக்கு நாம்ம யாருகிட்ட அனுமதி கேக்கணும்? இந்த ஹாஸ்டலும் வேணாம். ஒண்ணும் வேணாம். நீங்க அழச்சிட்டு வாங்கத்தான். நாம்ம வேற பள்ளியோடத்துல சேத்து வுட்டு வேற ஹாஸ்டல பாத்துப்போம்!"

            "கொஞ்சம் உக்காந்து இன்னொரு தடவ ஹெட்மாஸ்டர்ட்ட பேசிப் பாப்பம். அவனுங்களுக்கு என்ன! பள்ளியோடத்தயும் ஹாஸ்டல்லயும் வுட்டு போறன்னா போம்பானுங்க.  அஞ்சாயிரம் கட்டி நாம்மல்ல சேத்துருக்கோம்!"

            "கல்யாண வேல தலய்க்கு மேல கெடக்கு. இங்க வந்து அழச்சிட்டுப் போயி அடுத்த வேலய பாக்கலாம்னா இப்படிப் பண்ணுறானுவோளே!"

            "கொஞ்சம் அவசரம் காட்டாதீய்யே!" என்ற அப்பா மீண்டும் ஒரு முறை தலைமையாசிரியரைப் பார்த்துப் பேச வேண்டும் என்று நரிவலம் பள்ளிக்கூடத்தின் அலுவலத்தில் கேட்டுப் பார்த்தார். "அதாஞ் சொல்லிட்டோம்ல சார்! ஏம் புரிஞ்சிக்க மாட்டேங்றீங்களோ!" என்று வேண்டா ‍வெறுப்பாக கொஞ்ச நேரம் பள்ளிக்கூடத்தின் முன் நிற்க வைத்து அரை மணி நேரம் கழித்துப் பார்க்க அனுமதித்தார்கள்.

            அப்பாவும், வீயெம் மாமாவும் மறுபடியும் அவரைப் பார்க்கப் போன போது ஹெட்மாஸ்டர் திருஞானம் முகத்தை இறுக்கமாக வைத்திருந்தார்.

            "அதாம் முடியாதுன்னு சொல்லியாச்சுல்ல. மறுபடியும் ன்னா சொல்லப் போறீங்க?" என்றார்.

            "மச்சான் கல்யாணம். ஆறெழு வருஷத்துக்கு அப்புறமா வெளிநாட்டுல வந்துருக்காப்புல. இன்னும் மொகத்தக் கூட அழச்சிட்டுப் போயி காட்டல. இப்போ கல்யாணம். கல்யாணத்துக்கு மொத நாளு சாயுங்காலம் வுட்டீங்கன்னா கூட போதும் கல்யாணம் முடிஞ்சன்னிக்கு சாயுங்காலமே கொண்டாந்து வுட்டுடுறோம். ஒரு நாளு லீவுதாம். கொஞ்சம் யோசன பண்ணீங்கன்னா ந்நல்லா இருக்கும்."

            "ஹாஸ்டல்ல சேத்தப்பயே சொன்னதெல்லாம் ஞாபகம் இருக்கும்னு நெனக்கிறன். இது மாரி எடையில உடறதில்ல. இது ஒரு பழக்கமாப் போயிடும். ஒரு வருசத்துல ஒரு குடும்பத்துல நாலு கல்யாணம் நடக்குதுன்னு வெச்சுங்க. அந்த நாலு கல்யாணத்துக்கும் இப்படி அழச்சிட்டு கொண்டாந்து வுட்டுகிட்டே இருக்கீங்கன்னு வெச்சுக்குங்க. இப்படியே ஹாஸ்டல்ல படிக்குற ஒவ்வொரு புள்ளயும் பண்ணுதுன்னு வெச்சுக்குங்க. நாங்க எப்படி ஹாஸ்டல நடத்துறது சொல்லுங்க? ரொம்ப கஷ்டம். ஒங்க செயல்பாடு சரியில்லே. ஒரு ரண்டு வருஷத்துக்கு இதல்லாம் கொஞ்சம் தியாகம் பண்ணுங்க. தப்புல்ல. அவம் இப்போ கல்யாணத்தப் பாத்து ன்னா பண்ணப் போறாம்? எனக்கு ஒண்ணுமே புரியல. இங்க தண்டமா வந்து நின்னுகிட்டு அழச்சிட்டுப் போய் அப்புறம் திரும்ப வந்து நின்னுகிட்டு, கொண்டாந்து வுட்டுகிட்டு யாருக்கு ன்னா லாபம்? ஒங்களுக்கும் தேவய்யே இல்லாத அலச்சலு. எங்களுக்கும் தேவய்யே இல்லாம பதில் சொல்லிகிட்டு? அதயெல்லாம் லீவ்ல வாரப்ப அழச்சிட்டுப் போயி காட்டிக்குங்க!"

            அப்பாவுக்கு மேற்கொண்டு என்ன பேசுவது என்று தெரியாமல் தடுமாறி நின்றார்.

            வீயெம் மாமாதான், "பேசிப் பிரயோஜனமில்லத்தான். வாங்க கெளம்புவோம்." என்றது.

            அப்பாவும், வீயெம் மாமாவும் நரிவலம் வந்தும் விகடுவைப் பார்க்க முடியாமலும், அழைத்துக் கொண்டு போக முடியாமலும் வெறுமனே திரும்பினார்கள்.

            கல்யாணத்தில் "விகடு எங்கே?" என்று ஒவ்வொருவரும் கேட்ட போது, "அவன ஹாஸ்டல்ல வுட மாட்டேட்ன்னுட்டாங்க!" என்று பதில் சொல்வதே அப்பாவுக்கு சங்கடமாக இருந்தது.

            "அப்படி என்னா ஊரு ஒலகத்துல யில்லாத ஹாஸ்டல்லு. மலை ஏறுனாலும் மச்சாங்காரம் தொண வேணும்பாங்கோ. இவுங்கோ என்னான்னா மச்சாங்காரம் கல்யாணத்துக்கே புள்ளய அழச்சிட்டு வாராம சாக்குப்போக்கு சொல்றாங்களே!" என்று அப்பாவின் காதில் படும்படியே சாடையாகப் பேசினார்கள். இதைக் கேட்பதும் அப்பாவுக்குச் சங்கடமாக இருந்தது.

            குமரு மாமாவுக்கும் இதில் கோபம் இருந்தது. வேண்டுமென்றேதான் அப்பா விகடுவை அழைத்து வரவில்லை என்ற சந்தேகம் குமரு மாமாவுக்கு இருந்தது. "அழச்சிட்டு வாராணும்னா எப்படியும் அழச்சிட்டு வாரலாம். அழச்சிட்டு வார வேணாம்னு நெனச்சிப்புட்டா எப்படியும் அழச்சிட்டு வாராம வெச்சுக்கலாம். புள்ளிய ந்நல்லா படிக்க வெச்சி மார்க்க வாங்க வெச்சிப்புடணும்னு கங்கணும் கட்டிட்டு அலயுறாரு. அலயட்டு அலயட்டும். அவம் ன்னா படிச்சு ன்னா மார்க்க வாங்கி ன்னா ஆகப் போறாம்னு நானும் பாக்குறேம்!"

            "நாம்ம ன்னா தம்பி பண்றது? நீங்களுந்தான கூட வந்தீங்க! நாம்ம கொஞ்சம் பேசிப் பாக்கலாம்ணு நெனச்சப்ப நீங்கதான தம்பி பிரயோசனம் யில்ல. கெளம்பலாம்னீங்க!" என்று அப்பா பக்கத்திலிருந்த வீயெம் மாமாவைக் கூப்பிட்டு சாட்சிப்பாவமாய் வைத்தார்.

            "வுடுங்கத்தான்! அவனுக்கென்ன அதப் பத்தித் தெரியும்? நாம்ம போயி பேசுனது நமக்குத்தான தெரியும்! வருஷத்துக்கு ஒரு தபா ஊருக்கு வந்தா காசு செலவாயிடும்னு அங்கயே கெடந்த பயதான அவம். அவன் என்னான்னா இன்னிக்கு இப்படிக் கேட்குறாம்? ல்லாம் நேரம்த்தான்." என்று வீயெம் மாமா சொன்னதும், குமரு மாமாவுக்குக் கோபம் வந்து விட்டது.

            "அழச்சிட்டு வாரலங்ற பாசத்துலதானடா பேசுறேம். நீ ன்னான்னா சண்டய மூட்டி வுடுற மாரி பேசுறே?" என்றது குமரு மாமா.

            "நீ ன்னம்மோ இப்படிப் பேசுறே? அவனுங்க என்னான்னா படிப்பு படிப்புங்றானுங்கோ! ன்னா படிப்ப படிச்சுக் கொடுக்குறானுவோலோ தூக்குல தொங்குற மாரி!" என்று நரிவலம் ஹாஸ்டலைக் குட்டுகிற மாதிரிதான் வீயெம் மாமா பேசியது. குமரு மாமா என்ன நினைத்துக் கொண்டதோ, "ன்னாடா பெரிய படிப்பு படிப்புங்றே? நாங்கலாம் படிக்கிலியா?" என்று கேட்க,

            "ம்ஹூம்! ன்னா பெரிசா படிச்சே! பள்ளியோடம் போடான்னதுக்கு, கருவக் காட்டுல கெடந்த பயதான்னே நீ?" என்றது வீயெம் மாமா.

             அதற்கு மேல் குமரு மாமா வாயடைத்ததுப் போய் நின்றது. எதுவும் பேசவில்லை.

            குமரு மாமாவின் கல்யாணம் முடிந்த அடுத்த மாதத்தில் ஹாஸ்டல் பணம் கட்ட வந்த போது அப்பாவோடு வீயெம் மாமாவும் வந்தது.

            நடந்த விசயங்களை எல்லாம் விகடுவிடம் இரண்டு பேரும் மாற்றி மாற்றிச் சொன்னார்கள். குறிப்பாக குமரு மாமாவுக்கு வந்த கோபத்தையும், அப்போது வீயெம் பேசியதையும் மறுபடியும் மறுபடியும் சொல்லச் சொல்லிக் கேட்டுக் கொண்டிருந்த விகடு, "குமரு மாமா வந்துச்சா? மாமாவுக்குக் கல்யாணம் ஆச்சா?" என்று அவன் ஹோமாவில் நினைவு தப்பிய ஒருவன் சில ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு நினைவு வந்து பேசுபவன் போல திரும்ப திரும்ப கேள்வி கேட்டுக் கொண்டே இருந்தான்.

            அப்பாவுக்கு அவன் கேள்வி கேட்பதைக் கேட்க கேட்க அதிர்ச்சியாய் இருந்தது.

            "இவன் என்னத்தான் ரண்டு வருஷம் கழிச்சு வூட்டுக்கு வந்தா வூட்டுல இருக்கிறங்வங்க எல்லாத்தியும் பாத்து யாருன்னு கேட்பாம் போலயிருக்கே! மொத்தல இவன இந்த ஹாஸ்டல்லர்ந்தே தூக்கணும்த்தான். இப்படி எவனும் ஹாஸ்டலு நடத்தி நாம்ம பாத்ததில்லத்தான்!" என்றது வீயெம் மாமா.

            "குமரு மாமா நிஜமாவே வந்துச்சா? நிஜமாவே அதுக்குக் கல்யாணம் ஆச்சா?" என்று மறுபடியும் விகடு கேட்டதும், "இது மாரி கேட்குறத வுட்டுட்டு வேற எதாச்சும் கேளு!" என்று எரிச்சலாய்ச் சொன்னது வீயெம் மாமா.

            "ஏம் மாமா குமரு மாமா பள்ளியோடம் போவாம கருவக்காட்டுக்குப் போச்சுது?" என்று சிறுபிள்ளையைப் போல கேட்டான் விகடு.

*****