ஒரு சிறு மலர்ச்சிக்கான வியப்பு

ஒரு சிறு மலர்ச்சிக்கான வியப்பு

            புத்திசாலித்தனமாகப் பேசுவதும், அதன் வாயிலாக மற்றவர்களின் மனதைக் காயப்படுத்துவதும் அறிவின் வன்முறையாகத்தான் படுகிறது.

            எது இயல்பு எனத் தெரிந்தும், மனதின் ஆசைக்காக அதை மாற்றத் துவங்குவது ஒரு வக்கிரத்திலோ, வன்முறையிலோதான் சென்று முடிகிறது.

            நிறைய அலைந்து, உளைந்து, உழைத்து, களைத்து, சிந்தித்து, புலம்பி, பாராட்டப்பட்டு, புகழப்பட்டு, பொறாமைகளால் குத்தப்பட்டு, போட்டிகளால் அம்மப்பட்டு, ஆர்வங்கள், முயற்சிகளால் மூக்கறுப்பட்டு கடைசியில் அமைதியாக இருப்பதுதான் கடினமாகத் தெரிகிறது.

            முடிவான உண்மைகள் என்று எதுவும் இல்லை என்று தெரிந்த போதும் எளிமையான உண்மைகளை அற்பமாகத்தான் பார்க்கத் தோன்றுகிறது.

            அளவற்ற எந்த ஒன்றும் சுயத்தை அழிக்கிறது. தெரிந்தே அழிக்கச் சொல்லும் அதாவது தன்னைத் தானே அழிக்கச் சொல்லும் அந்தச் சுயத்தை வேடிக்கைத்தான் பார்க்க முடிகிறது.

            எதற்காக எதைச் செய்கிறோம் என்பது மறந்து பின்னும் எதையாவது செய்யத்தான் முடிகிறதே தவிர நிறுத்த முடியாமல் இயங்குவதோடு இயங்காமல் இருக்க எங்கே முடிகிறது?

            இயந்திரம் பெற்றெடுத்த இன்னொரு பிறவியாய் அமையாத கனவுகளுக்காக அந்த மேம்பாடு, இந்த மேம்பாடு என்று அதற்கான ஒத்துழைப்பு இல்லாத மேலாண்மைகளோடு காலைப் பிடித்துக் கொண்டு காலம் முழுவதும் கெஞ்சத்தான் முடிகிறது அன்றி கழுத்தறுப்புக்குப் பயந்து சிறிதாக என்ன எதிர் கேள்வி கேட்டு விட முடிகிறது?

            தன்னிலை இல்லாத வாழ்க்கை,

            மனம் ஒன்றாத உழைப்பு என்ன பயனைத் தந்து விடும் சொல்?

            அதில்தான் இந்தச் சமூகம் மலர்ந்து கொண்டிருக்கிறது, இந்தத் தேசம் மலர்ந்து கொண்டு இருக்கிறது, எவ்வளவோ பெரிதாக மலர வேண்டியது அவ்வளவு சிறியதாக!

            அந்த மலர்ச்சிக்கே மூக்கின் மேல் விரலை வைத்துப் பார்க்கும் இந்த உலகைத்தான் என்ன சொல்ல?!

*****